مقصر اصلی کیست؟! پدر و مادر یا دوست ناباب؟!

راه می روند تا وقتشان بگذرد. آسفالت گرم خیابان را متر می کنند تا صبح شان شب شود و یا شاید دلتنگی هایشان را باد ببرد. هدف خاصی پیش رو نیست مقصد رسیدن به انتهای ساعات شبانه روزی است. آری گذراندن وقت بدون فکرکردن به آن که این وقت با ارزش چگونه تلف شود. این را باید از پدرها و مادرها پرسید که پسر جوان او وقت خود را چگونه تلف می کند. بر موتوری که برایش خریده اند سوار می شود و جاده ها و کوچه ها را برای فردی که چادر سیاه پوشیده است متر می کند تا شاید مقدار کمی از احساساتش را با دیدن جنس مخالف بروز دهد. به نظر شما دلیل این همه ولگردی و خوشگذرانی یک جوانی که تازه خود را شناخته است چیست و از کجا نشات می گیرد؟ آیا خود جوان تا بحال فکر کرده است که بهترین ایام برایش ایام جوانی است؟ اگر کمی به خودش بیاید و بیندیشد بدون شک متوجه خواهد شد و ایام جوانی خود را اینگونه به هدر نمی دهد. در اینجا روی سخنم با پدرها و مادرها است چون مقصر اصلی آنها هستند که در اوایل جوانی نسبت به پسر یا دختر جوانشان بی توجه هستند ولی آنها مقصر اصلی را دوستان ناباب معرفی می کنند در صورتی که تربیت خانوادگی مهمترین عنصر برای شکل گرفتن شخصیت یک جوان است و اگر یک جوان تربیت خانوادگی صحیحی داشته باشد مسلما بهتر می تواند دوستان خوب و با شخصیت تشخیص دهد.
پدرها و مادرها بکوشید تا پسر یا دخترجوانتان با کمک شما بهترین بهره را ازایام جوانی خود ببرد، پس به امید فردایی بهتر برای جوانان خوب کوهیجی.
منبع: نشریه سلام سیبه 2 کوخرد، سال 81